Inuzuka Sai ve Takım buluşması

Sai buraya gelmiş takımını bekliyordu.Çünkü onları tanıyacaktı.Sabırsızlanıyordu.İlk defa bir takımı oluyordu.Geç kalmamalarını umuyorlardı.Bu gün onlarla tanışacak yarın ise antremanlara başlayacaktı.Takım her an gelebilirdi.Onlara bir sürpriz hazırlamayı deneyecekti.Bir ağacın üstüne çıktı.Chakrasını tam olarak bastırıyordu.İlk gelen kişiye ve onan sonra gelecekler şaşıracaklardı.3 adet sudan klon çıkardı.Onlar diğer ağaçlarda idiler.Artık iyice sabırsızlanıyordu.Hala gelememişlerdi.Gelir gelmez onları sınıyacakdı.Bir jounine karşı neler yapabilirlerdi.Eğer iyi bir performans gösterirlerse onları ödüllendirecek idi.

Sabah kalktığında aklındaki ilk şey birkaç saat içerisinde takımıyla buluşacak olmasıydı Kaine'nin. Ah, aslında bu tamamen bir yalan. Aklındaki tek şey midesini doldurmaktı. Sabah kahvaltısında ramenini yiyip kıyafetlerini giydikten sonra kapısının hemen yanındaki silahları aldı ve buluşma yerine gitti. Buluşmak için ilginç bir yer seçmişti Jouninleri. Umuyordu ki kendisi de ilginç bir insandı. Sıkıcı insanlarla takılmayı sevmiyordu, özellikle kendisine bir şeyler öğretecek insandan hoşlanmazsa bu onun için bir işkence olurdu.

Kahramanlar anıtına geldiğinde bir ağacın üzerinde duran dört adet siluet farketti. Hepsi birbirine benziyordu, bunların klon olduklarını bir aptal bile anlayabilirdi. Kafasını kaşıyarak hafifçe esnedi. ''Oyun mu oynayacağız sensei? Umarım sıkıcı değildir, sıkıcı oyunları hiç sevmem.''

Kendisine bakan dört kişiyi baştan aşağı süzerken kafasını kaşıyıp esnedi. Hala uykusunu alamamıştı. Karşısındaki kişi kendisine kunai çıkarmasını söylemişti. Ah, kunailer... Aslında onlarla da dövüşebiliyordu ancak kendi silahları varken o ufak şeyleri ne yapsındı ki? Hızlıca el mühürleri yapıp ordaki ağaçlara doğru nişan aldı. ''Katon: Goukakyuu No Jutsu!'' Ağaçların tam ortasına giden alevtopunu zarar vermek için yollamamıştı aslında, yalnızca planının ufak bir parçasıydı. Bu sırada kendisiyle konuşan kişiye doğru yönelmişti. Sırtındaki çift taraflı glavieini çıkardıktan sonra onu açarak uzak mesafeli bir silaha dönüştürdü ve iki taraftan kavrayacak şekilde savurdu. Gelecek herhangi bir hamleye karşı hazır bekliyordu.

Kaine üzerine doğru gelen dört jounini seyrediyordu. Beklediği gibi ateş topu etraftaki otları yakmıştı, hala birkaç yer yanmaya devam ediyordu. Havaya sıçrayarak önündeki ateşleri hedef aldı. ''Katon: Kasumi Enbu no Jutsu.'' Hala yanan yerlerde olan ateşlerin üzerine gelen sis, ateşleri daha da coşturarak bütün alana yayılmasını sağladı. Aniden gelen bu saldırı klonları ve jounini oldukça şaşırtmış olmalıydı. Elindeki glavie i ikiye ayırdıktan sonra zincirleri kullanarak glavieleri kendisine koşan jouninlerin ikisine saplamak için kullandı. Tekrardan geri çekerek kendisini savunmaya aldı ve saldırıyı beklemeye başladı.

Bu sırada yandan elinde kunailerle saldırıya geçen bir genin gördü. Muhtemelen takım arkadaşlarından birisi olmalıydı. Jounin'in ne yapacağını merakla bekliyordu.

Rp out:Giren yoksa bu rp iptal.

Bi arkadaş gelicek mi?

rP OUT:sen yaz sıra sene bulacam ben birini.

Gelecek arkadaşı yakalamak ha? Üçüncü kişiyi henüz tanımıyordu, ancak senseilerinin onlardan istediği şey aklını kurcalamıştı. Ağzını çokça açarak esnedi bir an. Oldukça sıkıcı geçiyordu bu buluşma. Hiç bir atraksiyon olmamıştı ve bu hoşlanmadığı bir şeydi. ''Hadi ama sensei, bu bize ne yarar sağlayacak ki? Bu kadar geç kalmasının nedenini öğrenmek için onu yeterince sıkıştıracağım zaten, hatta ağaca bağlayıp işkence yapmayı bile düşünüyorum.'' Kaen arkamda duruyor, hiçbir şey söylemeden bizi izliyordu. Az önceki saldırısı boşa gitmişti, kunaisiyle yok ettiği şey yalnızca bir klondu. Ancak güzel bir hamleydi bu. İleri de beraber bir şeyler yapabilirlerdi. Neredeydi bu üçüncü kişi? Arghh....

P.s: Bu sırada hiçbir klonun kalmadı ama senin klonun beni boğazımdan yakalıyor öyle mi? Nereden çıktı o son klon?

out:hayır son 1 klonum kalmıştı.

Out: Sen 3 tane klon çıkardığını yazmıştın ilk mesajda, birini Kaen, ikisini ben hallettim. Matematiksel olarak hiç klonun kalmaması gerekiyor. He bu arada, benim bildiğim jutsuları bilmediğinden ne tür bir stratejik saldırı yapacağımı kestirmen ayrı bir olay.

Nefes alışları boğazını tıkıyordu. Kalbinin delicesine çarpışı bu geç kalış heyecanının en büyük korku temsiliydi. Saçları terlerinden ıslanmıştı. Daha alın koruyucusunu bile takmamıştı. Konoha içinden insanları çarpmayı önemsemeden tüm hızıyla geçiyor, uyduracak bahane arıyordu. Son günlerde müptelası olduğu geç kalış sorunu sorumsuzluk çizgisinin kenarında oynamasının cezası olan gelenden geçenden azar işitme senaryosunu yaklaştırıyordu. O kendi elleriyle inşa ettiği bu sağlam olmayan binanın tepesine yıkılacağını biliyordu. Yine de yağmurun fırtınaya dönüşmeden önceki bu son damlalarının tadını çıkarmak istiyordu. İşte bu da onun aldırmadan kabul ettiği huyuydu. Vurdum duymaz oluşu...
Çoğu insanın sinir olduğu, sabır bardaklarının son derece çizgisine bile ulaştırdığı bu özelliği aynanın karşısında yapınca o bile sinir oluyordu. Ama işte, huy öyle kolay kolay değişmiyordu ki...

Evinden beri ayaklarının ekstra hızlı ilerleyişi anlık bile durmamış,şehirde yarattığı klasik karmaşaları kafasına takmadan ilerlemişti. konoha kapısı görüş açısına girince durması gerektiğini fark etti. Karnı ağrıyordu. Bu sızı sensei'sinin ona kızış korkusuna karışınca hiç sabredilecek gibi olmuyordu. Kendini toparlamalıydı. Yoksa cidden ismi belirsiz biri tarafından feci halde hırpalanacaktı. Eğer senseisi kuralcı, takım arkadaşları da ciddi tipler olur ise işte bu lanetli günlerin başlangıcı olurdu.

Tüm bu ayrıntılar bile beynini bastıra bastıra dürterken o hala yanan dünyalı,yanmayan hasırlı hippi ruhundan bir damla şey bile eksitmiyordu. Ya bağırır bağırır geçerlerdi ya da döver döver geçerlerdi; lakin sonuç olarak mutlaka geçerlerdi. Hala yaşıyordu, nefes alıyordu, tepesinde güneş vardı ve en önemli şeyde o harikaydı...
Tabi şunu da unutmamalıydı ki;
Harikalık göreceli bir şeydi...

Kahramanlar anıtına yaklaştıkça içine işleyen onur ve gurur duyguları yükseldikçe o giriş repliğinin daha fazla dikkat çekici olmasını düşünüyordu. Tüm gücünü topladı ve eğilip yerden güç alarak fırlattı kendini. Yere düştüğü anda sağ ayağını düz tutup diğer ayağını kırdı. Kafasını karşısına, gözlerini kısarak kaldırdı ve bağırdı.
"Çekilin, ben doktorum!! Telaşa lüzum yoktur!!! Kurtulacaksınız!"