Jinchuuriki Rehberi

Rp
Örneği:Her zamanki
gibi soğuk ve sisli bir havaydı.Kiri’nin genel havası böyleydi….Edward
bir evin çatısındaydı.Çatıda oturmak, insanları izlemek, bir yandan da
kemikleriyle oynamak.Kendisi bir genin idi ama oldukça güçlü olduğunu
sanıyordu Edward.Nedeni ise klanından gelen güçtü.Kemikleriyle
oynayabiliyor onları vücudundan çıkarıp bir bıçak gibi
kullanabiliyordu.Ama tembelliği onu güçsüz gösteriyordu.Bir kunaiyi
bile bir ağaca fırlatmak ona zor geliyordu.Edward geçmişini hiç
hatırlamıyordu.Ama bir ailesi olduğunu biliyordu.Bir ailesi olmasaydı
nasıl doğabilirdi ki.Tek geçmişi babasından kalma bir kılıç.Ona o
kılıcı babasının bir arkadaşı vermişti.Ama oda ne yazık ki bir hafta
içinde bir görevde ölmüştü.Ama Edward ailesini hiç de
umursamıyordu.Nedendir bilinmiyor ama ailesini tanımadığı için ailesine
sevgi duymuyor olabilirdi.Edward kafasındaki şeyleri silmek
istedi.Bugün Edward için çok sıkıcı bir gündü.Nedenini Edward bile
bilmiyordu.Edward’ın aklına
orman geldi.Ormanda yapacak bir çok şey bulabilirdi.Elini yavaşça yere
koydu ve elinden destek alarak ayağa kalktı.Binanın tepesinden atlamak
bir çok insan için korkunç olabilirdi ama o hiç korkmuyordu.Edward tüm
gücüyle çakrasını topladı ve ayaklarına doğru yönlendirmeye
çalıştı.Yerdeki küçük tozlar uçuşmaya başladı birden.Bu çakra
yönlendirme işlemini yapabildiğini gösteriyordu.Edward yavaşça eğildi
ve evin yukarısından atladı.Rüzgar saçlarını dağıtıyordu.Yere yavaşça
eğilerek indiğinden saçları elektrik çarpmış gibi görünüyordu.Büyük
adımlarlar yavaş bir şekilde ilerliyordu.

(Bu olaylar yaklaşık otuz dakika sonra geçiyor.)

Edward
ormanın girişine yaklaşmıştı.Yavaşça kafasını kaldırdı ve burasının
ormanın girişi olduğunu fark etti.Edward tekrar çakrasını topladı ve
ayaklarına yönlendirdi.Ardından Edward yukarı zıplayarak bir ağacın
dalına çıktı.Böyle zıplamaya devam ederek ormanı içine doğru
gidiyordu.Birden bir varlık hissetti ve durdu.Ağacın dalından yere
yavaş bir şekilde atladı.Bu bir oduncu idi.Edward ağaçları seviyordu bu
yüzden o adama karşı sinirlenmişti.Adamın yanına gitti ve “Hey...Pislik neden o ağaçları kesiyorsun?” dedi sakin bir ses tonuyla.Oduncu Edward’a baktı ve “Bu seni ilgilendirmez velet sen git arkadaşlarınla oyna!” diye bağırdı.Edward işte şimdi sinirlenmişti kendisine “Velet” denmesini hiç sevmiyordu.Edward hızlı bir şekilde ellerini mühür haline getirdi ve “Bunshin no jutsu” dedi
kısık bir sesle.Üç tane kopya belirdi Edward’ın sağında.Her biri
ellerini arkaya doğrulttular ve kılıçlarını çektiler.Biri sağdan, biri
soldan, biri arkadan Edward ise önden saldırdılar.Bu normal bir insan
olduğu için Edward’ın saldırısına hiç karşılık verememişti
bile.Edward’ın kopyaları birden beyaz bir dumanla yok oldu.Edward
kılıcını geri çekti ve üstündeki kanları temizlemek için yana doğru
savurdu. Ardından onu yerine sokup oradan uzaklaştı

İnsanın vücuduna soğuk gibi işleyen korku, karşı konulmaz olabiliyordu
böyle durumlarda. Boynundaki haç bu kez onu korumamıştı, tam tersine
çıplak göğsüne yapışmış ve acı yükleyen bir hal almıştı. Sertçe
yutkunarak susuzluğu ilk defa bu kadar derinden hissetti. Birkaç metre
yükseklikten aşağıya atılmış olmalıydı ya da kendisi atlamıştı.
Bilemiyordu, tek hatırladığı vampirler tarafından kovalandığıydı. Pis
kanı bozuklar! Safkanın kokusu onları cezp etmiş olmalıydı. Vampirleri
sevmezdi, çirkin yaratıklardı ona göre. Nefesleri iğrenç kokardı
kanları hayvan kanıyla karışıktı. Karşı konulmaz derecede
saldırganlardı, hele de onlardan birinin kız kardeşiyle ilişkiniz
olmuşsa. Kevın’ın hatası buydu işte, Megan’ın abisi vampirdi. Çorap
değiştirir gibi sevgili değiştiren Kevın’a da pek faydası dokunmamıştı
onun vampir oluşu. Vücudunun her bir zerresinin ağrısı biraz daha
geçince sendeleyerek ayağa kalktı. Kolu kanıyordu, lanet olası bir cam
parçası girmişti. Dişlerini sıkarak cam parçasını tuttu ve haykırışıyla
birlikte kanlar içinde kalmış olan cam parçası yere düştü. Kanamayı
durdurabilmesi için koluna bir şeyler sarmalıydı ama pek imkanı yoktu.
Üstünde bir tişörtü bile yoktu, geri dönüp de giysilerini alması
saçmalık olurdu. Ölüm fermanını kendi elleriyle asmış olurdu. En iyisi
biraz daha dayanıp yoluna devam etmekti. Devrilecek gibi yürüyordu, pes
etmenin zamanı değildi. Ancak ne kadar yürürse yürüsün sanki sonsuza
kadar duvar olan bir yoldaydı. Ne bir bar ne de bir ev vardı. Daha
fazla dayanması mümkün değildi, susamıştı da. Yere devrildi,
kulaklarında ahenkli bir ses çınlarken yere devrildi. Öldüğüne emin
olmuşken bir hırıltı duydu ve cennete gittiğine dair tüm düşüncelerini
anında unuttu. Bir insanın böyle hırlaması imkansızdı, gözlerini
hafifçe aralayınca da karşısındakinin zaten insan olmadığını anladı.
Bir kurt ona neredeyse bir nefes uzaklığındaydı. Korkuyordu, yine
korkuyordu. Kanayan kolunu bırakıp boynundaki haçı tuttu. İçinden bir
sürü söz verdi, hatta buradan kurtulursa Megan’a geri dönebileceğini
bile söyledi. Kurt ona daha da yaklaştı ve mavi gözleriyle Kevın’ın
mavi gözlerini delip geçerek hırıldamaya devam etti. Kulakları sağır
edici bir çığlıkla gözlerini yumdu, Kevın; gözlerini açması da
neredeyse aynı anda oldu. Korkunç bir rüyaydı işte, hala Megan’ın
yanındaydı. Terlemişti ve kalbi hızla adem elmasında atıyordu. Bir süre
daha sessizce yattıktan sonra Megan’ı uyandırmadan yataktan kalktı.
Elini yüzünü yıkadıktan sonra aynada kendine baktı; gözlerinin altı
kararmıştı sanki, oldukça beyaz olan teninde bu çok göze batıyordu.
Gözlerinden mavi bir endişe okunuyordu. Çoğunlukla sevimli bir şekilde
gülen yüzü asıktı, buna katlanamazdı. Kendi kendine gülümsemeye çalıştı
ve tekrar Megan’ın yanına döndü. Onu uyandırmadan gitmeliydi,
olabildiğince uzağa gitmeliydi, tabi eğer rüyasının gerçekleşmesini
istemiyorsa. Megan’ı da tıpkı diğer kadınları sevdiği gibi seviyordu; o
güzeldi, Kevın’ın kahrını çekebiliyordu ama terk edilmeyi
kabullenebileceğini pek sanmıyordu.

Üstünü giyindikten sonra ses
çıkarmamaya çalışarak dolaptan sırt çantasını aldı ve dikkatli bir
şekilde kapıyı açıp dışarı çıktı. Sessizlik Kuyusu’na her zamanki boğuk
hava hakimdi. Sessizlik bir yandan, soğuk bir yandan, kaymak birası
kokusu bir yandan… Bu Kevın'ın hoşuna gidiyordu. Biranın kokusunu içine
çekerek merdivenleri indi. Her bir basamak gözünde büyüyordu. Arkasında
bıraktığı kişi sıradan biri değildi, sevdiği kadındı, vampir bir
ailenin kızıydı. Fakat şimdi canının derdindeydi, yine de kendini
affetmesi ve affettirmesi gerekiyordu. Başka türlü rahatlayamayacak
gibiydi. Kendini ait hissettiği yere gitmeliydi, kiliseye. Muggleların
olmadığına emin olduğu bir yerde, Sessizlik Kuyusu’nun bahçesinde her
zaman gittiği kiliseye cisimlendi. Kevın’ın ömrünün büyük bir kısmı
burada geçmişti. Zaten rahibeler tarafından büyütülmüştü gittiği muggle
yurdunda. Hogwarts’a başlayınca da bir süre ait olduğu yerden uzak
kalmak zorunda kalmıştı. Uzun zaman olmuştu, derin bir iç geçirdi.
Etrafında kimsenin olmamasına şükrediyordu, rahatça dua edebilirdi. Dua
etmekten ziyade, genelde konuşurdu. İçini dökerdi, biliyordu, orada bir
yerlerde onu anlayan bir şeyler vardı. “Uzun zaman oldu, ben yine aynı
benim ama. Belki de karakterimde ufak tefek değişiklikler olmuş
olabilir. Her zamanki gibi yardım istemeye geldim. Beni bir tek siz
anlarsınız. Çaresiz durumdayım, onu bırakmak istemedim ama… Neyse,
sizden yardım istiyorum. Bu çıkmazdan kurtulmama yardımcı olun. Ölmeyi
veya birilerini öldürmeyi istemiyorum. Lütfen, bana yardımcı olun.” Tam
kalkıp gidecekken Megan’ın da birkaç sıra ileride yaşlı gözlerle
oturduğunu fark etti. Megan yavaşça ayağa kalktı ve ayağa kalkışının
aksine, ondan beklenmeyecek bir hızla asasını çekti. Kevın
kapanasıkışmıştı. Baba ve oğlun önünde asa çekip Megan’la mücadele
edemezdi, yapmazdı bunu. “Megan beni dinlemek zorundasın. Ne yapmaya
çalışacaksan başka bir yerde yapmaya çalışır mısın, lütfen?” Ah evet
Kevın, kız da senin düşüncelerini umursuyordu çünkü! Megan ısrarla
Kevın’a bakmaya devam etti. Kevın sertçe yutkunup ona yalvarırcasına
baktı. Şimdi ölemezdi, henüz on dokuz yaşındaydı. Eğer Megan asasını
indirmezse öleceğinden emindi, o kararlı kızdı, aklına koyduğunu
yapardı. Kevın gözlerini Megan’dan ayırıp son kez ömrünün çoğunluğunu
geçirdiği kiliseye baktı. Zihninde çocukluğu canlandı: “Rahibe
Gabriella, sence bir gün ben de rahip olabilecek miyim?” Lisa onunla en
çok vakit geçiren rahibeydi. “Elbette Kevın, büyüyüp kocaman adam
olacaksın ve yaşlanıp buruş buruş bir huysuz olana kadar da insanlara
yardım edeceksin.” Kevın’ın büyücü olduğunu bir tek o bilirdi, Kevın’in
kendisi bile bilmezken. Bu yüzden çocukça hayallerine güler geçerdi
Rahibe Lisa. Kevın buruk bir gülümsemeyle gözlerini yumdu ve
yanaklarından aşağıya iki damla yaş süzüldü. Buruş buruş bir huysuz
olamayabilirdi, insanlara yardımcı olamadan –ki özellikle de kendine
bile yardımcı olamadan- ölebilirdi. Gözlerini açıp tekrar Megan’a
döndü. Fakat gördüğü tek şey yeşil bir ışık huzmesi oldu. Göğsüne sert
bir şey çarpmış gibi oldu ve kas katı bedeni anında yere devrildi.
Hissizliğin içinde uçuyor gibiydi. Acıya, soğuğa ve ışığa sırtını
dönmüştü sanki. Hissedemiyordu, sonsuz bir uykudaydı…

Cevap vermiyor sadece gözlerimi kapatıyorum... Duyularım sadece
zihnimde olana ama aynı zamanda da içinde yaşadığım olaylara
odaklanıyor. Düşüncelerimdeki mozağı duyuyorum, kayıp adayı soluyor,
çıplak toprağa basıyorum. En sonunda orada anlatılan geleceği görüyorum.

"Yarasa'nın
Lanetini tüm hücrelerimde hissediyorum... Sizden aldığı yanlızca
güneşiniz değil. O gökyüzündeki Krallığında mutlu değil. Buraya inmek
istiyor, yanlızca günışığını değil Akvadi Dünyasının ışık kaynaklarının
her bir parçasını zapt etmek istiyor..."

Sanki şu hayatta hiç nefes almamışım gibi büyük bir açlıkla çekiyorum nefesimi içime ve görüntüleri oynatıyorum zihnimde...

"Yoğun
bir karanlık görüyorum. İçerisinde hareketli ve azgın figürler var.
Neler olduğunu seçmek çok zor ama tek bir ortak noktaları var o da
içlerindeki şer tüm dünyayı kapyalacak kadar güçlü... Bir Kral ve
Kraliçe görüyorum. Birbirleri ile anlaşamasa da saygı duyuyorlar.
Önlerinde üç yol uzanıyor. Burada kader çatalanıyor."

Başımı avuçlarım arasına alıp hislerimi serbest bırakmaya ve henüz şekillenmemiş olanı görmeye çalışıyorum.

"Kral
ve Kraliçe iki farklı yoldan giderse... Bildiğimiz anlamda bu dünyadaki
yaşamın sona erdiğini görüyorum. Üzerine bastığımız toprak parçası için
bambaşka bir çağ başlayacak, Karanlıktan öte, lanetten daha bela bir
çağ... Ama ortadaki yolu tutarlarsa... Bilemiyorum sanırım hala bu
dünyaın Akvadi olarak anılması mümkün. "

Nefesim normalleşirken zihnimden kayıp giden son görüntüleri yakalamaya çalışıyorum.

"Bir
çağrı var. Çağrıyı daha önce ölümü en az iki kere yenen biri yapacak.
Ama çağrı onun soğuk ve kana hasret dudaklarından dökülse de aslında
Kadere ait olacak. Eski düşman sadece klavuz olacak... Bir yüksek elf
görüyorum, ruhu karanlık ama kalbinde hala ışık var. Elinde ise
Tanrılara ait bir topuz. Bir hanım görüyorum bembeyaz kıyafeti ile zıt
günah dolu bir asa taşıyor. Ama o asa bu sefer karanlığı yaracak. Bir
kılıç görüyorum. Belki de tüm bu karanlığın sorumlusu ama artık ona
karşı savaşacak... Ve bir yay var. Çok uzakta seçemiyorum, bir adamın
sırtına asılı ama yüzünü göremiyorum..."

Öksürerek gözlerimi açıyorum ve dudaklarımı ısırarak etrafa bakınıyorum. "Bu kadar daha fazlası sanki zihnimden bir parça kopartmak gibi..."

-10 dereceyi geçen hava sıcaklığı, adeta iliklerine işlemişti Kaen’in…”Böyle olmak zorunda değildi Sokhiro. Keşke de
olmasaydı...” Birkaç saniye boyunca bir
zamanlar en iyi arkadaşı olan Sokhiro’ya baktı. Artık en büyük düşmanıydı
Sokhiro, hayatını devam ettirebilmesi için. Hareketsizliğin de etkisiyle,
soğuktan donmak üzere olan bedenleri hemen harekete geçti ve adeta deldiler o
bembeyaz sisi…


Ve en yakın arkadaşların trajik, bir o
kadar da ölümcül savaşı başlıyordu. İlk hamleyi Sokhiro yaptı. Basit bir
genjutsu ile Kaen’i acısız bir şekilde öldürmek istiyordu. Sonuçta en iyi
arkadaşıydı ve bu basit bir şey değildi. İnsanın kalbini ne kadar karanlık da
kaplamış olsa, hiç kimse en yakın arkadaşını bu kadar kolay öldüremezdi.


Kaen bu kadar basit bir genjutsuya
yakalanacak değildi. Daha doğrusu kanacak değildi. “Kai” dedi kısık sesle ve adeta tekrar hayata döndü. Endişeliydi
Kaen, çünkü Sokhiro genellikle kendisinden daha yetenekliydi. Genjutsu yeteneği
inanılmazdı. Ama aklına koymuştu Kaen, ordan öyle ya da böyle canlı
ayrılacaktı…


Bu kadar şey sadece birkaç saniye
içinde olmuştu. Artık Kaen’de dövüşte aktif olmaya başlayacaktı. Eline 3 tane
kunai aldı. 2 tanesini fırlattı ve diğerini elinde tutup, Sokhiro’ya karşı
kullanacaktı şüphesiz. Şimşek hızıyla Sokhiro’nun yanına doğru koştu. Sisin
içinde zor seçiliyordu Kaen. Sokhiro tam Kaen’in fırlattığı kunaiden kaçmıştı
ki Kaen’in yanında belirmesiyle beklemek için bir saniyesi bile kalmamıştı.
Kaen’in saldırıları okadar hızlıydı ki zorlukla kaçabiliyordu. Uzun bir süre
boyunca Kaen kunaiyle saldırdı, Sokhiro ise kaçtı. Sokhiro kendisini
duygusallıktan sonunda arındırabilmişti. Katanasını çıkarmıştı sırtından, artık
o da saldırmaya başlamıştı. Kaenin kunaisi Sokhiro’nun muazzam katanası karşısında
yetersiz kalıyordu. Ağır darbeler aldı göğsüne Kaen. Şansı yoktu, tek hamlede
bitirmeliydi savaşı…


Sokhiro katanasını Kaen’in göğsüne
sapladı. O anda ilginç bir şey oldu. Kaen’in vücudu adeta yok oldu ! Arkasından
ağlama sesleri duydu Sokhiro… En yakın arkadaşı Kaen’in ağlama seslerini…
Sokhiro Kaen’in shunshin no jutsusuna yenik düşmüştü...


“Böyle olmayabilirdi Sokhiro, özür
dilerim” dedi Kaen… Sokhiro
ölüyordu gözlerinin önünde... O günden sonra, Kaen bir anı olarak Sokhiro’nun
katanasını aldı, bir daha bırakmamak üzere …

Ahh..!!Ne gereksiz bir yaşamdı..Her gün düzenli olarak yaptığı tek şey Sabah erkenden kalkıp konoha ormanına gitmekti.Konoha ormanınının sonuna kadar yürür.Gölün kenarına yatar ve göle taş atardı.Yaşamasının bir amacı olmalıydı.İhanete uğradığı kurtulması imkansız saldırıdan kurtulmasının bi anlamı olmalıydı.O saldırıdan anlamsızca her gün göl kenarına oturup göle taş atmak için kurtulmuş olamazdı.Bir Sebebi olmalıydı yaşamasının ve kurtulmasının.Aslında sebebi olması gereken tek şey bu değildi..Neden öz Kardeşi tarafından ihanete uğramıştı ki..?!!!Lanet olsun..Kardeşinden intikam almak istiyordu fakat bunun için gereken nefrete sahip değildi.İçinde kızgınlıktan daha büyük olan kardeş sevgisi vardı.Bu sevgiyi silip atmalıydı yoksa asla kardeşini bulup intikamını alamayacaktı.Küçük semiyaji neden yaptın ki ..?? Ne?! Küçük mü demişti.?Bu olay yaklaşık 3 sene önce olmuştu.Semiyaji şimdi Renjinin ihanete uğradığı yaşta olmalıydı.Düşündü bunca yıl kendini geliştirmiş olabilirdi.Renji de kendini geliştirmek zorundaydı.Fakat bunu her gün göle taş atarak yapamazdı.Güç istiyordu.İçindeki sevgiyi silip atmak istiyordu.Bu sevginin yerini kızgınlık almalıydı..Ama gücü nası elde edeceğini bilmiyordu.Fakat bir anda aklına birşey geldi.Nereye gitmesi gerektiğini biliyordu.Ne kadar aşağılayıcı da olsa Efsanevi Jinchuuriki Shukaku'dan yardım ve güç istemeliydi.Ayağı kalktı gözlerini kapattı ve sevgisini bastırmaya çalıştı.Bunun doğru bir karar olup olmayacağını bilmiyordu.Fakat intikam için bunu yapmak zorundaydı.Arkasına döndü ve yola koyuldu..