Ağaç Kurbağası Gibi..

Hava biraz nemli, sıcak ve neşe doluydu. Ormanın içindeki minik bir gölün yanına oturmuş, geniş bir taşın üzerindeki kurbağayı inceleyen Ame derin düşüncelere dalmıştı.
“Ağaç kurbağası gibi… Ama…” diye kendi kendine mırıldanıyordu.
Saat yaklaşık sabah 10 gibiydi. Geçen akşam eve giderken, arkadaşlarıyla burada buluşmak için sözleşmişti.
Kurbağa hakkındaki derin düşüncelerinden ayrılıp arkadaşlarını düşünmeye başladı. Onlardan ayrılalı yaklaşık 12 saat olmuştu. Ama Ame hemen melankoliye vurmuştu. Karanlık, bomboş bir evde
10 saat geçirmişti. Yalnızlığı derinden hissetmişti her zaman olduğu gibi. Kendini kimseye ihtiyacı olmadığı şeklinde kandırmıştı bütün gece. Çünkü elinden başka bir şey gelmiyordu. Ama sabah olunca yine gerçeklere uyandı. Arkadaşlarını seviyordu.
Ayağa kalkıp ormana bakındı. İleriye doğru adım
atacağı sırada ayağı bir dala takıldı ve yere düştü. Sırtında asılı duran katanasının kabzası kafasına çarptı.
Ame’nin gözleri hafifçe doldu.
“Lanet olsun. Bir gün sakarlığım yüzünden öleceğim.”
Dedi. Çimlerin üzerindeki çiğler suratını biraz serinletmişti.

Fuuta sonunda uyanabilmiş ve üstünü giyinmişti.Evindeki aynanın karşısına geçip sırıtmaya başlamış ve sırıtışına bakıp tatmin olana kadar bunu sürdürmüştü.Evinden çıkarak yola koyulmuştu."Ame-Ame-Ame-Chiiiiiiii" diyerek yolda koşuyordu.Yüzündeki büyük gülümseme etrafındaki herkesi mutlu ediyordu."Ame-Ame-Ame-Chaaaaaan" diyerek yürümeye devam etmişti.Yürürken yer yer zıplıyor yer yerse durarak dansediyordu.Dün için takım arkadaşlarıyla bugün buluşması hakkında sözleşmişlerdi.Fuuta cebindeki saati çıkarak onu elinde sallaya sallaya yürümeye devam ediyor ve yolda kendi kendine konuşuyordu."Buuugüüüün Ame-Chan ile buluşacağııııım.Çooooook özeeeellll" diyerek gülmeye başladı ve duraksayarak sevimli bir iç çekti."Ame-Chiii" dedi kendi kendine.Şimdi ise Ame'yi düşündükte koşmaya başlamıştı.Bir süre sonra ormanın içine girdi ve etrafa bakındı.Ame'ye benzer birşey yerde yatıyordu.Yavaşça onun yanına giderek gülümsedi ve elini uzattı."Günaydın Ame-Chaan"

Ame Chikusa'nın elini tutarak ayağa kalktı. Üzerindeki tozları elleriyle silktikten sonra büyük bir şey farketmiş gibi durdu. Sanki zaman yavaşlamış gibi ağır ağır kafasını kaldırdı. Bir süre Chikusa'ya baktı. Dün geceki hızlı konuşmaları sayılmazsa Chikusa'yı aylardır görmüyordu. Gözleri doldu. Aniden Chikusa'ya sarıldı.
"Chikusa! Seni çok özlemişim!" dedi duyguyla.
Birden gözleri yanlarına yaklaşan birini fark etti. Kasai'ydi bu. Yine aynı şekilde, dünkü hızlı konuşmayı saymazsa onunlada uzun süredir görüşmüyordu Ame.
Hızlı adımlarla Kasai'nin yanına gitti. Ona da bir süre bakıp sarıldı.
"Senide çok özlemişim Kasai!" dedi.
Ame'nin takımı, Ame'nin ailesiydi. Ortak bir geçmişe sahip olduğu sayılı kişilerdi onlar.

Kendine sarılan Ame'ye bakakalmıştı.Tam bir çocuk gibi olarak kalakalmıştı.Yüzü kıpkırmızı olmuş ve soğuk terlet dökmeye başlamıştı.Bir süre sonra Kasai'nin geldiğini görerek giden Ame gittiğinde arkasını dönerek sevinç göz yaşları dökmeye başladı."Sarıldııııı" şeklinde tekrarlıyordu cümlelerini.Ağlamaya devam ediyordu.Hafifçe arkasına döndü ve Ame'ye baktı.Bir süre sonra toparlanarak gülümsemeye başladı ve koşarak Kasai'nin üstüne atladı."Seni çok özledim Kasai-Chaaaan" diyerek ona sarılmaya devam etti.Kasai'yi görmeyeli uzun zaman oluyordu.Bir ay civarı...Fuuta asla yalnızlığa ve sevdiği birinden uzak düşmeye dayanamazdı.Ve bu kişiler özellikle Ame ve Kasai'ydi."Kasai-Chaaan neden uzun zamandır görünmedin" diyerek sarıldı.Üzüntü ve mutluluktan ağlıyordu.O herşeye ağlayabilecek birisiydi.Tam bir çocuk gibiydi.

Orman sessizdi.Genellikle böyle olmazdı.Genellikle ormanda sürekli savaş olurdu.Birileri ölürdü.Birileri yaşardı.Birileri umutlarını kayberdi.Birileri ise yeni umutları keşfederdi.Ama bugün ise ormanda garip bir sessizlik vardı.Duyulan tek şey ormanda yaşayan canlılardı.Kuşlar ötüyordu, böcekler vızıldıyordu.Ama orman her zaman böyle kalmicaktı.Çünkü oraya uygun olmayan biri gelmişti.

Soujiro ormana adımını attı ve etrafa şöyle bir baktı.Buralarda az koşmamıştı.ANBU olduğu zamanlarda bu ormanda bir sürü suçlu avlamıştı.Kİmi çok kötüydü, kimi ise bu işte daha yeniydi.Onun gözünde hepsi aynıydı.Bir avuç suçlu...Soujiro gözlerini şöyle bir kapadı ve derin bir nefes alıp yürümeye devam etti.Burası gerçekten kötü anılarla doluydu.Nereye baksa değişik bir hatıra görüyordu.Bazıları iyiydi, bazıları kötüydü.Ama Soujiro artık bunlardan etkilenmiyordu.O bunları yıllar önce atlatmıştı.Artık sadece o vardı ve o da artık eskiden avladığı şeylerden biriydi.

Ormanı yavaş yavaş arkasında bırakırken, ormana ait olmayan sesler duydu.Bu sessizlikte beyaz bir kumaş parçasındaki kırmızı iplik kadar belli oluyordu.Soujiro gözlerini kıstı ve dudaklarını kenetleyip sesin geldiği yere doğru yürüdü.Herşeyi görmesi için yaklaşması gerekmiyordu.Orada neler olduğunu çok öteden de görebilirdi.Ama Soujiro yaklaşmayı seçti.Önüne şöyle bir baktı ve bir avuç çocuğun orada durduğunu gördü.Fiziklerine ve kafa koruyucularına bakılırsa Geninlerdi bunlar.Soujiro biraz daha yaklaştı ve "Konuşucak başka biryer mi bulamadınız genç Geninler?" diye sordu soğuk bir sesle.Gözlerinde her zamanki gibi Sharingan vardı ve tamamen çocukların üstündeydi.

Ame Chikusa'nın da Kasai ile ona sarılmasıyla büyük bir mutluluk hissetti. Kasai onlardan ayrılıp bir ağaca yaslanınca konuşmaya başladı.
"Biliyorsunuz hepimizin yapması gereken görevler vardı o yüzden görüşemiyorduk, özelliklede ilk defa savaşa bir süreliğine ara verilmesi kararı alındıktan sonra.. Köy için çok alışmamız gerekiyordu ve neden olduğunu anlamasamda hepimizi farklı
görevlere verdiler. Sanırım ninja sayısında azalma var köyde bu da takımları birer kişiye bölerek kapatılıyor.." dedi hoş bir sesle. Haklıydı. Takım üyeleri birbirlerinden kopartılıyordu.
"Haklısın Kasai. Köyümüz için gerekli. Ama..." dedi Ame. Konuşmasını bitirememişti. Düşüncelerini toplamaya çalışırken Kasai'nin dikkatini bir şeyin çektiğini fark etmişti. Bakışlarını takip ederek ilgisini çeken şeyi gördü. Ame'den yaşça baya büyük zırhlı siyah saçlı biri onlara yaklaşmıştı. Adamın suratını süzen Ame'nin gözleri, adamın sharinganlarında takılıp kalmıştı.
"Konuşucak başka bir yer mi bulamadınız genç Geninler?" diye sordu adam soğuk bir sesle.
Ame Kasai'ye manalı bir bakış attı. Sharinganlı olan bu adamı ancak Kasai tanıyor olmalıydı.
Hafifçe gülümseyerek
"Burası bizim ormanımız beyefendi. Ayrıca, soru sormadan önce kendinizi tanıtmalısınız. Ben Kumo Ame." dedi Adamın soğuk sesine tam ters bir şekilde. Hafifçe eğilip selam verdi.

Chikusa gelen adama bakıyordu.Sharinganı vardı ve kendilerinden yaşça büyüktü.Alnında veya kyıafetinin hiçbir yerinde bir köye ait amblem göremiyordu.Onun kendisinden güçlü ve korkutucu biri olduğunu biliyordu.Hızlıca kunaisini çekerek Ame'nin önüne atıldı ve başını Ame'ye doğru hafifçe çevirerek ciddi bir sesle "Arkada kal!" şeklinde bir emir verdi.Eğer bu adam kendisine saldıracak olursa Ame'yi korumalı ve buna kayıtsız kalmamalıydı.Başını hafifçe eğerek dövüş pozisyonuna geçmişti.Ölümü pahasına bile olsa Ame'yi ve Kasai'yi korumalıydı.Onlar Chikusa'nın sahip olduğu tek aileydi.Babası ve annesinin yerini onlar almıştı ve onları kaybetme gibi bir olanağı göz önünde bulunduramazdı."Hangi köydensiniz ve amacınız ne bayım?" dedi sert bir şekilde.Gözlerinden kararlılık ve azim okunuyordu.Tüm vücudu koruma duygularıyla yanıyor gibiydi.

İkinci kardeşi saydığı çocuk şimdi arkasındaydı.Arkasındaydı ve boynuna doğru bir kunai tutuyordu.Çeliğin o soğuk, sert ve keskin yüzü boynundaydı ve Soujiro son derece rahattı.Bunu ona daha önce de yapmışlardı ve sonları hep aynı olmuştu.Acılı ve yavaş bir ölüm...Soujiro ölümleri mümkün olduğunca yavaş tutmaya çalışırdı.Böylesi çok daha zevkli oluyordu.Ölen kişinin acılar içinde kıvranması ve çığlıkları onun için eğlenceydi.Gitgide sadistleştiğinin o da farkındaydı ama bunu durdurmak istemiyordu.O kadar eğleniyordu ki...

Ama şimdi kunaiyi boynunda tutan kişiyi öldüremezdi.Onunla bir geçmişi vardı ve eskiden onu severdi.Onun için ikinci bir kardeş gibiydi ve onun gelişmesinde büyük bir katkısı olmuştu.Şimdi ise öğrettiği şeyleri ona karşı kullanıyordu.Soujiro kaşlarını kaldırdı ve "Uzun zaman oldu...Kasai" diye mırıldandı.Sonra da gözlerini kapadı.Yavaş yavaş vücudu ayrışmaya ve şekillenmeye başladı.Vücudundan ayrılan her parça kuzguna dönüşüyordu.Kısa bir süre sonra bütün vücudu parçalandı ve ortaya bir sürü kuzgun çıktı.Hepsi yavaş yavaş Kasai'nin arkasında birleşti.Soujiro gözlerini açtı ve "Shunshin...Etkilendin doğrusu.Sharingan'ı da açmışsın.Gurur duydum." diye mırıldandı.

Ame Kasai'nin ani hareketi karşısında adamın bir düşman -en azından şuan bir düşman- olduğunu anlamıştı.
Kasai'yi uzun zamandır tanıdığı belli olan bu adam cidden hiç tekin birine benzemiyordu. Özellikle Konoha için. Boğazına kunai dayalıyken bile soğuk kanlı bir şekilde konuşabiliyordu.

Ame Chikusa'nın önüne geçmesiyle hafif bir şaşkınlık yaşayıp, hemen kendini toparladı. Her zaman böyle oluyordu. Ame her zaman biraz şaşırıp, sonra hemen bunun her zaman olduğunu hatırlıyordu. Dikkatle adamı süzüp zayıf bir nokta aramaya başladı. Bu zırh ve sharinganlı gözler. Zayıf bir nokta bulmak zordu.

Bu sırada karşısındaki adam vücudunu parçalara ayırdı. Parçalar bir sürü kuzguna dönüşüp Kasai'nin arkasında yavaşça birleşti. Ame katanasını kınından çıkardı. Kasai'nin yaptığını örnek alarak adamın arkasında belirdi ve kılıcını adama doğru savurdu.
"Minnacık bile değse!!!" diye umutla mırıldandı.

Chikusa çok ciddi bir şekilde Ame'nin önünde dururken Ame onun önünden atlayıp adamın yanına geçti ve kılıcını adama savurdu.Chikusa ne olduğunu bilmiyordu ancak bu ikisi saldırmaya başlamıştı.Birden adamın yapacağı hamleyi görmüş gibiydi."KASAİ AME GERİ ÇEKİLİN!" şeklinde bağırdı.Adam büyük bir ihtimal kendi tekniğini kullanacaktı ve eğer bunu arkasına dönük yaparsa Kasai ve Ame ölebilirdi."Hayabusa Otoshi " Chikusa müthiş bir hızla adama yaklaşarak eğildi ve adamın karnına tekme attı.Adam bu hamleyle yerden 3-4 metre yükselmişti.Bu onun için yeterde artardı.Chikusa müthiş bir hızla yukarı zıplayarak yukarı doğru giden adamı sıkıca tuttu.Adamın kolları ve bacaklarına kilitlenmişti.Bacakları kopacak bile olsa onları bırakmayacaktı.Hızlıca yere doğru iniyorlardı.Kasai ve Ame'nin bakışlarını görebiliyordu.Chikusa hafifçe gülümsedi.Bu savaşta ya ölecek ya öldürecekti.Kısa bir süre sonra büyük bir hızla yere düşmüşler ve Chikusa adamın üstünden bir ağacın üstüne zıplamıştı.Adam kafasının üstüne düşmüştü.Belki bu sayede çakrasının büyük bir kısmını kullanamayacak yada ölecekti."Kasai,Ame uzak durun."

İçinden geçen hamlelerin bıraktığı his gözeldi.İçinden geçerken azıcık gıdıklıyorlardı ve bu da onun hoşuna gidiyordu.Hiçbirşey yapmadan öylece durmuştu ve hala ona birşey yapamıyorlardı.Gerçi bir avuç Genin'den ne beklenirdi ki...Hayal kırıklığıyla gözlerini devirdi ve "Bugünki Geninler işe yaramaz oluyor" diye mırıldandı.Sonra da Sharingan'lı gözlerini Kasai'ye çevirdi one şöyle bir baktı.Görmeyeli çok büyümüştü.Shunshin de de ustalaşmış gibi görünüyordu.Yine de bunları söylerse nasıl bir tepki alacağını biliyordu.Hem Kasai'nin kendini güçsüz hissetmesi gerekiyordu.Daha da güçlenmesi için bu gerekliydi.Kasai'ye doğru birkaç adım attı ve "Köyün halini görmeye gelmiştim.Ama görünüşe bakılırsa sizin gibi güçsüzlerle doluymuş" diye mırıldadı soğuk bir ses tonuyla.

Ame boşa giden hamlesini, hafif bir şaşkınlıkla düşünmeye başlamıştı. Evet, bu durumda ona dokunamayacaklardı bile. Ame yine Kasai'yi beklemeye başladı. Böyle durumlarda, bilgili olanın yönlerdirmelerine uymak gerekirdi. Kasai kunaisini çantasına koyup adamla konuşmaya başlayınca, Ame de katanasını kınına yerleştirdi.
Kasai'nin sorusuna karşılık adam soğukça "Köyün halini görmeye gelmiştim.Ama görünüşe bakılırsa sizin gibi güçsüzlerle doluymuş" diye mırıldanmıştı.
Buraya gelip buluşmalarını mahveden, ortamı soğutup Ame'nin mutluluğunu yokeden bu adam, şimdi de köyüne hakaret ediyordu.
Ame sinirle dişlerini sıktı. Yine bir aptallık yapıp patlayacak, sinirli ve saçma sapan konuşacaktı.
"YETER AMA! AMACIN NE BİLMİYORUM AMA BURAYA GELİP GÜNÜMÜ MAHVETMENİ İSTEMİYORUM. KÖYÜMEDE HAKARET ETME! BİZ GÜÇSÜZ OLABİLİRİZ AMA SEN NE OLDUĞUNU VE NE HALT YEDİĞİNİ SÖYLEYEMEYECEK KADAR KORKAKSIN!" diye bağırdı.
Yine aptalca bir cesarette bulunmuştu. Yavaş yavaş Kasai'nin yanına gitti.
"Haydi gidelim Kasai. Hadi Chikusa!" dedi.

Ilık rüzgar saçlarına dokunarak geçiyor,ağaç yapraklarına vurup yaprakları sallandırıyordu.Eflatun saçlarının asilce salınışı insanı adeta hipnotize ediyordu.Yavaş ve acelesiz adımlarının kesin bir rotası yoktu.Sadece ilerliyordu yavaş melodili bir şarkı mırıldanarak.Beyaz pileli eteği kısalığıyla uzun,güzel görünümlü bacaklarını gösteriyordu.Gerdanında siyah bir kurdele vardı.Yine siyah bileklerindeki çan bağlı bilezikten gelen şıngırtılar kızın gizemine gizem katıyordu.Eflatun saçlarını geriye attırdı.Sağ taraftaki ufacık topuz ve kahkülleri porselen bebek modelini destekliyordu.

Dudaklarının minik minik açılıp kapanışı melodinin sözlerini daha anlaşılmaz tutuyordu. Kulağına doğanın sesinden başka tınılar da geldi.Sinsi minik gülümsemesi olan surat ifadesine çok dikkatli bakınca belli olan şaşırmış tonu koyarak kafasını o yöne çevirdi.Küçük adımlarla mekana yaklaştıkça o tanıdık sesi duydu.
Karizmatik,etkileyici ve çoğu yaşıtının hayran olduğu ses...
"Kasai-kun?..." dedi kısık sesiyle kendi kendine.Görüş açısına girdikleri zaman Kasai'nin konuştuğu kişileri fark etti. Saf kız Ame ve Bebek Chikusa... Ne kadar ucubeydiler ama... Kasaisi gibi güçlü değillerdi.Kasaiyle aynı takımda olmayı hak etmiyorlardı.

Kasai onun gibi güçlü ve heybetli bir klanın üyesiydi.Siyah saçları ve sonsuz derinlik sahibi siyah gözleri hayran olunamayacak gibi değildi. Sinsi gülümseme büyüdü.Kısık gözleriyle Kasai'yi süzüyordu. Daha sonra tuhaf görünümlü ve kasvetli bir karanlık yayan yabancıyı fark etti.Güçlü biri olmalıydı.Çünkü az önce Kasai takım arkadaşlarına onu yenemeyecekleri konusunda sözler sarf etmişti... Bütün dikkatini Kasai'den çekip yabancıya yönlendirdi.Güçlü insanlar kendini böyle belli ediyordu işte...

Sessizliğini son seviyeye çekip Shunshin yaparak bir ağaç dalına yerleşti.Ayaklarını daldan indirerek sallandırdı.Hareketini belki o sessiz yapmış olabilirdi lakin çanlar yapraklar arasından taşmıştı.Onları uzaktan izlemek eğlenceli bir aktivite gibiydi.Hem bu yabancının gücü hakkında bilgi edinmek hem de Kasai'nin o her biri kusursuz denilecek kadar güzel olan ifadelerini görebilmek için hoş bir fırsattı.Düşünüyormuş gibi elini çenesine koydu.Her esen rüzgarda bileziği ve topuzundaki ufak çanlar sallanıyor ortamın mistikliğine ait bir hava veriyordu.

Tam eğlencenin göbeğine gelmişti anlaşılan.Adamın Ame ve Chikusa hakkındaki sözleri onu kıkırdatmıştı.Ne kafa dengi bir adamdı bu... Saçlarını bir kez daha geriye attırdı.Ame yine Nyoru'yu aptalca olsa dahi tek sevdiği özelliği olan cesareti ve onursal hareketleriyle öne atıldı.Böyle bir durumda gücü böyle üstün bir adama bu tarz sözler söylemesi cidden aptalcaydı.Lakin Nyoru bile inkar edemezdi ki hoştu... Tabi buna Nyoru asla alkış tutmazdı.Kalbi bu saf kızdan değilde gizemli adamdan yanaydı nedense.Güç delisi ruhu yüzünden olmalıydı muhtemelen...

Ne üzücüydü ki eğlencenin sonuna gelmişti.Yüzünü bebek gibi ekşitti.Minik çanların şıngırdayışı eşliğinde gidecekken Kasai'nin ortadan kaybolup birden ağaçta belirmesiyle olduğu yerde öylece kaldı.Ne kadar derin bakıyordu öyle... Ne kadar derin,ne kadar manalı,ne kadar ilginç... Ona karşı zeki görünen gülümsemesini göstermekten başka bir şey yapamazdı.Hafifçe kıkırdadı ve gidişinin ardından boşluğa daldı gözleri.Artık bu mekanla hiçbir bağı kalmamıştı.Diğerleriyle de şimdi bir ilişki kurmak istemiyordu.Kibirlice eflatun saçlarını geriye attı.

Kendisine göre klanı Iwasakiye karşı boy gösterecek tek klan Uchihaydı.Bu nedenle Kasai asla onun gözünden kaçamazdı.Üstelik bu kişi soğukkanlı,popüler ve doğuştan yetenekli biriyse... Derin düşünceleri taşıyan saçlarıyla aynı renk eflatun gözleri az önce Kasai'nin olduğu boşlukta donup kalmıştı.Bir kez daha kıkırdayıp kendine geldi. Tüm asaletini insanlara sergilemek ister gibi yavaşça ve nazikçe kalktı.Pileli eteğine gelmiş minik tozları silkeledi.Etrafını dikkatle süzdü. Mekanın sıkıcılığından daha fazla bunalmamak için tıpkı Kasai gibi hızla ortadan kayboldu.