Öylesine bir yürüyüş...

Boş boş yürüyordu Sai'nin yanında. Bazen eli onun eline çarpıyor ve kalp atışlarının hızlandığını hissediyordu. Bu ne öfkeydi ne de kin... Bu nasıl bir duyguydu ki böyle, hayatı boyunca hiç duymamıştı. Ama sanki güzel bir duyguydu. Kalbi mutlu atıyordu sanki. "Mutlu" ne kadar da uzak bir kelime ona. Neden şimdi birden kullanmaya başlamıştı ki bu kelimeyi? Aklından bütün duyguları taradı, insanların ona anlattığı, kulaktan dolma duygular. Mutluluk, sevinç, heyecan... Hiç biri yetmiyordu bu duyguyu anlatmaya. Nasıl lanet bir şeydi bu duygu? Güneş'in daha parlak, gölün daha mavi, kuşların daha canlı görünmesini sağlıyordu. Kuş sesleri bir ninni gibi geliyordu şimdi, hayatında hiç dinlemediği o ninnilerden biri.

Heyecanını bastırmayı sonunda başarmıştı. Adını veremediği bu duygu gitgide içini karartıyordu. Kötü bir his kaplıyordu içini. Rüzgar daha sert esmeye başlamış ve kara bulutlar kaplamıştı her yeri. Yanındaki ağaçlarda birinin ayak seslerini işittiğinde eli hemen kunaisine gitti. Neyseki gelen shinobi sadece çıkan bir olayı durdurmam gerektiğini söylemişti. Inuzuka-san'a bir şey demeden hemen geriye dönüp köye doğru ilerlemeye başladım..