Sıkıcı İnsan Kalabalığı

Rüzgar kalabalığın içinde fark edilmiyordu bile. İnsanların arasında kayboluyor o uzaklardan getirdiği huzuru armağan olarak veremiyordu. İçine çekti sıcaklık derecesini kaybeden havayı. Hafif eğik çatıdan kısık gözlerle bir oraya bir buraya giden kalabalığı süzüyordu. Gülümseyip insanları mutlu etmeye çalışan nadir Konohalı haricinde hiçbirini umursamıyordu. Bu kalabalık midesini bulandırıyor, her şeyin herkesin üstüne üstüne gelip boğacağını düşünüyordu. Bu yüzden insanların yanında olmak ona hoş gelen bir şey değildi. Koşuşturan meşgul kalabalıktan dikkatini çekip yeni bir adım attı çatının ucuna doğru. Buradan güneşin batışını engelsizce izleyebiliyordu. Hava hafiften hafiften kızıllığa çelmeye başlamıştı. Birazdan şahit olacağı renk cümbüşü için seyir halini alıyordu Nyoru. Dizlerini kırdı.Yavaşça eteğini toplayarak çatının kenarına oturdu. Dizlerini karnına çekmişti.Ayaklarının arasındansa eteğini tutuyordu. Üzerinde yine ona yakışan pileli eteği vardı. Açık renk tenine deyen bossa dokulu eteği rüzgarla heran havalanabilirdi. Saçları omuzlarından dökülüp yere değmekten son anda kurtuluyordu. Eflatun gözlerinde her zaman görülen sinsilik yerine yara almış ruhu simgeleyen kederli bakışlar,dokunsan diplerindeki hapishanesinden fırlayacak gözyaşlarının hayaleti vardı. Dudakları ne hüzün için ne de mutluluk için bükülmüştü. Bir ressamın çizimi gibi,bir porselen bebeğin dudakları gibi dümdüz ve ipeksi duruyordu. Çenesini dizlerine yasladı. Dağların arkasında tüm yorgunluğunu atmak için saklanan turuncu güneşe ne kadar bakarsa baksın gözlerini kamaştırmıyordu. Dudaklarından kelime ordusu olup fışkırmak isteyen kelimeler, isyanları bastırılmış gibi güzel gözlerini parıltılar eşliğinde yaşarttı. Ağlayamazdı... Ne için ağlıyordu ki? Ağlaması için bir nedeni yoktu. Güçlü bir klanın mensubuydu. Güzellik açısından kıskanılacak kişiler arasındaydı. Klanı onu sayıyordu. Babası her istediği şeyi sağlıyordu. Bu sayılan şeyler gülücükler saçması için büyük bir neden -miydi? Onun kalbini titretmesini asla kendine yediremediği yalnızlık duygusu yine içini dürtmeye başlamıştı. Hayatında ona en yakın olmuş arkadaşı akademideki sabahları zorla selam verdiği kişiler olmuştu. Güneşe kenetlenmiş gözlerinin açısını bir an olsun değiştirmeden o dolu gözlerini akmaması için zorluyordu. Dikilmiş gibi tüm insanı buruk hissettiren hisleri içinde saklayan Porselen Bebek dikişlerini kesip dudakları araladı.
"Gün içinde insanlardan topladığın çakıl taşı gibi hüzüncükleri, bizi terk edip giderken, gölgelere saklanan bu mahzun ruhlara hüzün afeti gibi mi vuruyorsun?"

Güneşin batışı...
Birgünün daha bitişi demek. Yeni umutlarla yeni bir gün başlayacak, korkunç geceden sonra. Huzura ermek için büyük bir karanlık ve korkudan geçilecek yine. Milyon yıllardır olan bir şey bu. Yine olacak. Yine cesetler şimdi karanlığın ardına gizlenmeye başlayacak, hainlikler sağlanacak, şevkler gizlenebilecek gece vakti.

Ame arkadaşlarıyla yaşadığını tatsız ama tatlı buluşmanın mutluluğunu atamamıştı hala üstünden. Güzel bir gündü bugün. Güneş bu kez mutlu batacaktı Ame için. Ancak bir sorun vardı. Arkadaşlarıyla buluştuğunda yanlarına gelen o kızın çakrasını hissetti Ame etrafta. Hüzünlü bir çakra... Etrafa bakınınca bu hissinin yanlış olmadığını anladı. Çatıların birinin üstünde o kızı gördü. Önce çekindi. Ama sonra kendini tutamadı. Onun yanına gitti.

"Gün içinde insanlardan
topladığın çakıl taşı gibi hüzüncükleri, bizi terk edip giderken,
gölgelere saklanan bu mahzun ruhlara hüzün afeti gibi mi vuruyorsun?"

"Hayır. O sadece savuruyor etrafa hüzünleri ve mutlulukları. Sen mutluluk yerine seçiyorsun hüzünleri."

Sessizlikle muhabbet ettiğini sanıyordu yine... Zaten kim dinlerdi ki onu... Gelen ince sesle kafası hızla kalktı.
"Hayır. O sadece savuruyor etrafa hüzünleri ve mutlulukları. Sen mutluluk yerine seçiyorsun hüzünleri."
Titreyen gözlerle kaldı öylece. Hiç kimse onu mutlu edebilmek için böyle kelimeler söylemeye kendini yormazdı. Hiç kimse ama hiç kimse, onunla konuşmazdı bile... Kafasını tanıdık olduğu halde seçemediği sesin yönüne doğru çevirdi.
"A-ame?" diye fısıldadı şaşkınlıkla. Sürekli küçümsediği saf kız Ame... Aceleyle kollarını gözlerini sürterek dokunsa ağlayacak Nyoru yüz ifadesini sildi. Ne kadar eski gizemli duruşuna girmeye çalışsa da olmuyordu. Gözleri hemen ele veriyordu hüznünü. Aklından geçen tek şey buradan kaçmaktı. Saçlarını rüzgarda savura savura sırtını döndü Ame'ye. Sürekli kaçamazdı, ancak durmaya da korkuyordu. Çatının ucuna gelip eğildi. Tam gidecekken içindeki tereddüt onu durdurdu. Sürekli kaçarak o adına anmaya bile utandığı yalnızlığı yenemezdi.
Peki ya konuşsa? Konuşsa söyleyecek kelime bulabilir miydi? En çok aklını kurcalayan soruysa, bu kız ne diye onun derdiyle uğraşıyordu? Belki de doğruydu. Hüznü seçen oydu.
"Neden benimle konuşuyorsun?" dedi sinirli ama titreyen bir ses tonuyla. Yüzünü dönemiyordu. Yine dolan gözlerini Ame'nin görmesini, onu güçsüz zannetmesini istemiyordu. Bir Iwasaki her güçlü etki bırakmalıydı... Şimdiye kadar bu öğretilmişti ona...
Güneş gelen kelimelerle ufak da olsa bir sevinç kıvılcımını Nyoru'ya fırlatarak batmaya devam ediyordu. Eflatun saçları yüzüne esen rüzgarla havalandı. Biran olsun tüm düşüncelerden uzaklaşma zevkini yaşatıyordu rüzgar. Ne yazık ki esişini kesince yine o çelişkiye düşüyordu. Saflık böyle bir şeydi herhalde. Koşulsuzca, korkusuzca birisine yardım etmek...

Ame açık mor saçlarını savurarak giden kıza bakakaldı. Sonra kendi ellerine... Yine hiçbir şey yapamamıştı. Kaçıp gitmişti elinden açık mor saçlı kız. Ama değişmeliydi artık olaylar. Biraz daha güçlü olmalıydı Ame.
Derin bir nefes aldı Ame. Sağlam bir karar vermek için... Rüzgar sadece saçlarını değil, ruhunu da dalgalandırıyordu. Rüzgar... Rüzgarı seviyorum. Çünkü ne olursa olsun pes etmiyor. Esecekse, esiyor!
Ame yüzündeki şok ifadesini yok edip çatıdan aşağıya, mor saçlının atladı yöne atladı. Rüzgar gibi... Sadece istediğini yaptı. Esecekse, esti! Koşarak mor saçlının yanına gitti. Önce kararlı bir şekilde gözlerine baktı. Sonra hayati bir şeyden bahsedecekmiş gibi ağzını açtı. Ama sözcükler yine büyük bir samimiyetle döküldü dışarıya. Rüzgarın estiği yere...
"Hemen gidemezsin öyle. Daha bana ismini bile söylemedin!"

Out:Kısa olduğu için özür dilerim etüt başlıyor.

Hissettiği şey, sanki ıssız bir ülkede kimsesiz olduğunu bilen buna hafifçe alışan ama sonsuz akşamın karanlığında, dehşet işinde bir köşeye sinip, kimsenin onun yanına gelmeyeceğini, gelemeyeceğine emin küçük ölümsüz karanlıktan korkan bir kızın, biri onun yanına geldiğinde hissettiklerine benziyordu.
Ama Ame böyle biri değildi. Onun birçok arkadaşı vardı. Harika bir takımı vardı. Hoş bir senseisi vardı ve Ame emindi, birgün tüm köy Ame'yi sevecekti. Herkes...
Neden böyle hissettiğini bilmedi. Bunu takmadı da. Sadece gülümsedi. Çok tatlı bir gülümseme... Sanki saf mutluluk gibi...
"Tanıştığıma memnun oldum Nyoru-chan. Ben senin yeni arkadaşın Kumo Ame!"
Ame'nin bu mutlu anı aklında çakan büyük bir yıldırımla bölündü. Takım antremanı... Yüzündeki mutluluğun yerini dehşet aldı.
"TA-TAKIM ANTREMANIM!" diye bağırdı Ame istemeden. Nyoru'nun kafası karışmasın diye hızlıca açıklama yapma gereği gördü.
"Ta-takım antremanım vardı. Sanırım biraz-baya geç kaldım. Be-ben gitmeliyim. Görüşürüz yeni arkadaşım Nyoru-chan!"
Ame Nyoru ile vedalaşır vedalaşmaz hızlıca antreman yerine doğru yola çıktı.